7.Hafta: Bulantılar

Bu haftaya dair hatırlayacağım ve beni benden alan tek şey bulantılar olacak sanırım. Kendimi bu kadar kötü ve çaresiz hissetmemiştim hiç. Çaresiz diyorum evet çünkü benden her sabah kahvaltı bekleyen bir minik kızla farklı hissedemedim kendimi.

Onca sıkıntıyla kahvaltısını ettirmek için çabaladım ki eşimde işten fırsat buldukça bana destek olmak için elinden geleni yaptı. O da olmasa ne yapardım bilmiyorum çünkü bu halde bile bazen oturup ağlayacak kadar bozuldu sinirlerim.

Eski kayıtlarıma baktım ve Nurefşan’a hamileyken ki bulantılarımın 8 haftayı tamamladıktan sonra başladığını gördüm. Üstelik o zaman sabah bir simit yerdim ve her şey biterdi. Oysa şimdi hem çok erken başladı hem de aç kaldığım sürece midem bulanıyor. Yemek için uzun süreli aralıklar veremez oldum.

Yorgunluktan bahsetmiyorum bile çünkü bulantılardan onu düşünmeye fırsat kalmıyor. Aslında bana günün 15 saatini yatakta geçirme fırsatı verseler kesinlikle hayır demem. Uyuyunca, sıkıntılar gidiyor ve kendimi daha iyi hissediyorum. Elbette ki bu imkansız.

Bir de beynimin yorulduğunu hissediyorum, tez olayına kendimi fazla kaptırdım. Kaptırmamaktan başka da çarem yok ama bir şey üzerinde düşünüp 2 saat o konuya çalışınca beynimden dumanlar çıktığını hissediyorum. Bir şeyler kopuyor bağlayamıyorum ama bağlamak zorunda oluyorum çünkü çıkar yol yok. Derken o zorunlulukla iyice dumanlanıyorum ve bu böyle sürüp gidiyor.

Sonunda pestilim çıkmış olarak okuldan eve gittiğim günlerde yüksek enerjili ve üzerime atlayan bir şirineyle karşılaşıyorum. Tabi o anda bütün yorgunluğumu bir kenara bırakıp içimdeki süper sınırsız güç olan annelik gücünü çıkarıyorum ve başlıyoruz oynamaya.