İlk Doğum Günü'nde Sınandım

Karadeniz sahil kesiminde bol bol gezerek, denizin, güneşin ve doğanın keyfini sürerek tadı damağımızda kalan mükemmel bir tatilin ardından kızımın doğum gününde çıktık dönüş yoluna. Doğum gününü 1 hafta sonra kutlamaya karar vermiştik çoktan ama o gün bizim için elbette çok özeldi.

Akşamüzeri eve geldik ve ben seninle hayata yeniden doğdum kızım diyerek bir yazı yazmanın planlarını kuruyordum. Yoldan geldiğimiz için önce kızımı banyo yaptırmak istedim ve ne olduysa o zaman oldu. Banyo sonrası eşimin beni panik yapmadan yanımıza gel diye çağırışıyla kalbimin hızla atışı ve benim çoktan panik yapışım aynı ana denk geldi. Kızımın kulağına yakın bir yere kene yapışmıştı ve eşim tam emin olamadığı için bir de bana gösteriyordu.

Saniyeler içinde nasıl dışarı çıkıp, nasıl hastanenin yolunu tuttuğumuzu hatırlamıyorum bile. Sadece yolda kızımdaki keneye bakarak ağladığımı ve buna hala inanamadığımı hatırlıyorum. Oysa kızım hiçbir şey yokmuş gibi kucağımda keyifle hatta gülerek duruyordu ve bu beni daha da kahrediyordu. Hastanede acil doktoru anında müdahale için geldi ve önce kızımdaki kene olarak düşündüğümüz şeyi inceledi.

Doktorun gözlerine bakıp gözyaşları içinde kene mi gerçekten diye sorarken, içimden hayır kene değil demesi için ne kadar yalvardım anlatamam. Ama keneydi işte ve hemen gerektiği şekilde alındı. Sonrasında kızımdan bir kan tahlili alınıp 1 hafta boyunca gözlem altında tutmamız ve bu süreçte kenenin inceleneceği belirtildi. Ateşi, kusması vs. olursa hemen hastaneye başvuracaktık.

Ben nasıl anlatayım ki yaşadıklarımı, ne kadar dayanılmaz bir duygu, kabustan beter bir şey. Kızımı kaybetme duygusu… Bunu cümlelere sığdıramam ben asla. Bunu dile getiremem, bunu tarif edemem.

Doğum günüydü o gün kızımın, onun doğduğu gün yaşadığım heyecanlar bir bir geçerken aklımdan herşey bir anda silinmişti sanki. Herşey buz tutmuştu benim için. Sadece ona bir şey olursa ben yaşayamam dediğimi hatırlıyorum. Anı dondurduğumu ve beynimin ötesini düşünmekten köşe bucak kaçtığını hatırlıyorum.

Kızım şuana kadar iyi, çok şükür ki iyi. Şimdi benim için onun aldığı her sağlıklı nefese şükretmekten gerisi yalan. Şimdi onunla beraber sağlıkla geçirdiğim her günden daha kıymetli bir şey olamaz. O benim en değerli varlığım, o benim canım, o ben olmuş benden öte olmuş bende. Onun nefesiyle geçirdiğim 1 yılda hissettiğim duyguları hiçbir zaman hissetmedim ben, hiçbir şeyle hissedemem biliyorum da.

Şimdi gözümde ne hayalini kurduğum doğum günü pastası, ne giyeceği kıyafet, ne çekileceği fotoğraflar var. Aylar öncesinden planlamaya başladığım doğum gününü artık kutlayasım bile yok. Bütün hevesim kaçtı, yüklediğim bütün anlamını yitirdi benim için bu seramoniler.

O’nun nefesinden öte bişey yok… Tek gerçek bu!